Hayatıma çok erkek girdi.

Bir gün, kalbimi -nedenini asla anlayamadığım şekilde- defalarca kırma teşebbüsü gösteren bir adamın paylaştığı bir yazıyı gördüm. Yazı “ideal erkeğin x davranışı” gibi, 98934801 örneğini gördüğümüz listelerden biriydi ve “kızın kapısına çiçekle gittim”den, “o anlatırken dikkatle dinledim”e kadar, hoşluklarla temel insanlık gereklerinin birbirine karıştığı örnekler içeriyordu. Kendine ideal demek isteyen erkekler için yelpaze epey genişti sizin anlayacağınız.

Bizimki kendini övmek fırsatını elbette kaçırmamıştı ve yapıştırıvermişti yazının üstüne erkeklik puanlamasını, “10 üzerinden 8 #kıps” gibisinden. Aynı adam, birkaç yıl önce benimle planlı programlı görüşmesinde boynundaki morluğu saklama zahmetine bile girişmemiş, Ankara ayazında bir atkı takıvermemişti mesela, işte o kadar düşünceli, nazik ve kibardı. Bundan uzun zaman sonra, belki artık büyümüştür (artık büyümüştür de beni seviyordur değil, artık büyümüştür de hissetmediği şeyleri söylememeyi öğrenmiştir) dediğim bir zamanda, “Seni özledim”lerle uçarcasına gelip, kaçarcasına ayrıldığı anlardan sonra kayıplara karışmak, bir ertesi gün mesajı dahi göndermemek de büyümemiş halinin yapacağı işti tam. O yüzden çok şaşırmadım, talimliydim. Aradan bir süre geçince kendisine neden ideal erkek olmayabileceğine dair fikir verdim, o da beni anladı. Güzel.

Sıradaki! Pek de samimi olmadığı bir kadının da bulunduğu (ve onu bir ihtimal duyabileceği) bir ortamda erkek arkadaşlarına akşam bir kızla sevişeceği müjdesini veren 30+ yaşındaki erkeğin davranışını hangi doğa olayıyla açıklamalı mesela? Ergenlik belki… Peki ya o ortamdaki kadın kendisinden hoşlanıyorsa ve o da bunu biliyorsa ne demeli bu harekete, zevzeklik mi yoksa acımasızlık mı? Hayatı insanları gözlemlemekle geçen, beden dilinin inceliklerine dikkat eden, hiçbir hareketi ve lafı öylesine olmayan biriyle karşı karşıya olduğunuzu bildiğinizde, taşlar yerine daha kolay oturuyor.

(Birine bir şey borçlu olmamanız ya da üzerinizde hak iddia edememeleri, onları kırmak için yeterli sebep midir? Buyrun sohbete…)

Sıradaki! Günün 18 saati hal hatır sorduğu insanı “iyi geceler”le bırakıp, ertesi gün tanımamacasına boşvermek örneğin, “herhalde bunların rüyalarında bir şeyler oluyor” diye düşündürüyor. Sonra bunu “erkek dengesizliği işte…” diye açıklamak da biraz kolaya kaçmak oldu bence, hemcinsleri bu konuda kendisine katılır mı bilemem tabii.

Sıradaki! Bir mesajlaşmanın orta yerinde, hiçbir şey söylemeksizin uzaklaşmak, ne bileyim mesela hünkar beğendinin bu denli lezzetli oluşu kadar akıl almaz bir durum benim için. Hele de ertesi sabah konuşmaya siz arada hiçbir şey söylememişsinizcesine devam etmek, tam da “bana ne senin anlattığın zırvalardan” demek değil mi?

Sıradaki! Beni öptükten sonra çalan telefonunu çıkarıp “bir saniye, karım arıyor” diyerek uzaklaşan erkeğin, sonradan evde iki çocuğunun başında beklediğini öğrendiğim karısı için üzülmediğimi söyleyemem doğrusu.

Sıradaki! “Seni aramıyorum, çünkü evde depresif depresif oturup 31 çekiyorum” diyen meczuba da yardım eli uzatmadım (pun intended canım).

Yukarıdaki erkeklerin tümünün ortak noktası incelikli, saygılı ve sıradan çinko karbon pillerden daha iyi olduklarını düşünmeleri. Size kapıyı tuttukları, konuşurken arada bir gözünüze baktıkları ya da günaydın mesajı attıkları için sıradışı varlıklar sanıyorlar kendilerini. Siz de bir süre öyle sanıyorsunuz. Ben sandım. Belli ki insan sarrafı değilim ama o kadar da aptal sayılmazdım halbuki… Şimdi daha akıllı mıyım bilmem, ama en azından karşımdakinin bir şey söylemesi için öyle hissetmesi / düşünmesi gerekmediğini biliyorum.

Eh, madem… Sıradaki!

 

 

Not: Yukarıdaki yazı sadece yazıda bahsi geçen kişileri bağlar, genellemelerin sorumluluğu genelleyene aittir. Tekrarlayan yorumlar yazının ve yanıtların okunmadığını düşündüren cinsten olduğundan, yazı bundan sonraki yorumlara kapatılmıştır.