Boş zamanlarında Youtube’u bitiren arkadaşlar Kurzgesagt gibi kanalların azlığından ve bilgilendirici videoların yayınlanma seyrekliğinden yakınadursun, başka mecralar da boş durmadı. Netflix’in yeni belgesel serisi Explained sayesinde, 15-20 dakikaya sıkıştırılmış bir kaliteli içerik kaynağımız oldu. Kripto paradan monogamiye, diyetlerin neden işe yaramadığından borsanın işleyişine kadar birbirinden ilginç güncel konuları işleyen Explained’i sevdim. Göz atmanızı tavsiye ederim.
Girizgahı epey uzattım, aslında derdim belgesel övmek değil. Explained’in bir bölümünün ayrıldığı K-pop, bu yazımın ve son günlerde ilgimin odak noktası. Şimdiden uyarayım: Dans ettirebilir. Salonun ortasını biraz boşaltın isterseniz.
Herkesin sürekli sinirli sinirli konuşuyormuş gibi geldiği Kore sineması ve son zamanlarda ülkemizde popülerliği artan, hatta kitap sitelerinde kendine ait bir kategori kazanmaya başlayan Kore edebiyatı, ikisinin de hakkında pek bir şey bilmesem de, en azından kulağıma / gözüme çalınmış şeylerdi. Ama ulusal televizyona ilk 1992’de Seo Taiji and Boys grubu çıkan ve hızla dünyaya yayılan müzik akımı Korean pop, yani K-pop’tan hiç haberim yoktu.
Güney Kore’nin müziği dünyaya açılan bir kapı olarak benimsemesi sonucunda serpilip büyüyen K-pop, genelde 5 ila 7 kişilik kız ya da erkek grupları ile varlığını sürdürüyor. Karma bir grubun gözüme çarpmamış olması başta bana garip gelse de, art arda izlediğim birkaç klip bunun nedeniyle ilgili bir fikir verdi: Kız grupların şarkıları biraz daha hiçbanabakmaolmazoğlan, hadi bilemediniz bir Girls Aloud şarkısı iken, erkekler çılgın atıyor. K-pop kızları sadece şarkılarıyla değil, danslarıyla da erkeklerin gölgesinde kalıyorlar. Üstüne üstlük, lise öğrencisi / ponpon kız imajına da kliplerinde gereğinden fazla rastlanıyor. Üzgünüm kızlar. Teselli olacaksa, bu yazı tamamen şahsi fikirlerimi içermektedir.
K-pop bir müzik türü değil, farklı müzik türlerini birbirine karıştırmakta beis görmeyen bir akım. Ehil olmayan kulakları tırmalayabilecek ama K-pop hayranlarını hiç rahatsız etmeyen karışımlardan bahsediyorum. Popun içine bir kuple rap sıkıştırmak ya da Eurovision şarkımızın içine ille de bir oryantal ezgi, bir darbuka yerleştirmek gibi bir işlem değil bu. Hip-hop gibi başlayıp aniden popa, oradan rock’a hatta EDM’e dönen şarkılar K-pop’un en sevilen örnekleri olagelmiş.
Benim yaşım icabı kafam pek çekmediğinden olsa gerek, tek bir müzik türüne sadık kalan şarkıları daha çok sevdim. “Hadi bi K-pop aç da neşemizi bulalım” derseniz, aşağıdaki şarkıyı açarım (vallahi genetikçiyim diye değil) :
En sevdiğim K-pop grubu da haliyle BTS. Kliplerinin bu seçimimde etkili olduklarını inkar edemem. Alınlarına bir tür halisünatif madde yapıştırarak çektiklerinden şüphelendiğim rengarenk, yaldır yaldır klipleri beni benden aldı. Yukarıdakine göre daha dingin bir klip ve şarkı da şu: (Dikkat! Lirik dans içerir.)
Daha fazlasını isteyen buraya buyursun.
Bu etliye sütlüye dokunmadan giden yazının sonuna gelmişken. burasında K-pop tarzı bir ani dönüş yapmak ve BENCE JUSTIN BIEBER’DAN FİLAN DAHA İYİLER deyip kaçmak istiyorum. Hadi siz de klip izleyin biraz.
the mahmut 