Çakma Cinderella

Mahmut ekibinin acayipliklerden sorumlu şube müdürü olarak bugün eski bir hikayemi anlatmak istiyorum. Romantik komedi filmlerindeki denyo muhtaç kahramanların başına gelmiş bir olay gibi gelebilir ama tamamen gerçek.

2008 ya da 2009 yılında bir yaz günü Kadıköy’den Beşiktaş’a gitmek için vapur bekliyorum efendim. Süs püs, etek, sandalet falan bir havalardayım. Vapur geldi, sürme iskele sürüldü tam o sallapati tahta parçasının üstündeyim ki arkamda beni ezmeye çalışan yarmagül sandaletimin arkasına basıp ayakkabıyı ayağımdan çıkarttı ve hop ayakkabı denizde.

Evet, bir ayağım çıplak şekilde en az yirmi yılın kirini, pasını ve bilimum ayağa batıcı yabancı maddelerini taşıyan vapura biniyorum. Üzerimde anlamsız bir sakinlikle Beşiktaş’ta buluşacağım Özge’yi arıyorum ve çok normal bir şeymişçesine Çarşı’dan bana bir çift babet almasını rica ediyorum. O da normal dialogumuzu görüp arttırıyor, “Tamam canım, ne renk olsun?”

Bir tek zoruma giden, vapurda yanımda oturan ve çıplak ayağımı gören çiftin kendi aralarındaki so called sessiz konuşmaları oluyor. Başıma ne geldiğini tartışırlarken akıllarına ilk gelen ihtimal de tecavüz.

Beşiktaş’a yanaşıyor vapur, tüm azametimle ve sağ ayağımdaki sandaletimi gururla taşıyarak iskelede Özge’yle buluşuyorum, yepyeni kahverengi babetlerimi ayağıma geçiriyorum ve yolumuza devam ediyoruz.

O kalan tek ayakkabıyı baya bir sakladım, sonra kim söylemişti hatırlamıyorum, birisinin tembihi üzerine onu da denize attım.

Sunay Akın bitirişi oldu resmen.

photo credit